Od roku szwendam się po świecie. Nigdzie mnie nie chcą. Albo uznają za wroga, albo się boją. Męczą mnie pchły. Pozbywałam się ich wiele razy, ale one ciągle wracają. Paw z naszyjnika ma być moim przewodnikiem. Ale co to znaczy?! Nagle błękitne jak dotąd niebo poszarzało. Usłyszałam grzmot.
-"Muszę się schronić"- powiedziałam w myślach. znalazłam przytulną jaskinię. Kiedy na dworze padał deszcz ja trzymając w łapach naszyjnik zastanawiałam się nad tym, dlaczego ten paw jest moim przewodnikiem.
-Bu biraz aptalca!- krzyknęłam na całą jaskinię w języku mojej krainy. Nagle z naszyjnika zeskoczył paw, i przemienił się w żywego ptaka.
Krzyknęłam ze strachu.
-Uspokój się pani!- krzyczał na mnie ptak. -Jestem tu by Ci służyć!
-Ty żyjesz i mówisz!- nadal nie mogłam wyjść z podziwu.
-Czekam na rozkazy.- ukłonił się ptak.
-Znajdź mi watahę, która mnie zechce!- krzyknęłam bez zastanowienia. Ptak zatrzepotał skrzydłami i przestało padać. Wyszliśmy na dwór, on urósł, złapał mnie w szpony i poleciał. Wylądowalismy daleko. On się zmniejszył do naturalnych rozmiarów.
-Słyszałeś to?- dobiegł do mych uszu głos basiora.
-Co?- spytał drugi wilk, też basior.
-Ten szelest.
-To akurat słyszałem.
-Musimy to sprawdzić.
Usłyszałam ich kroki. Szli w moim kierunku.
-Pawiu chowaj się!- wyszeptałam rozkaz, a ptak znowu zawisł mi na szyi Po chwili zobaczyłam z bliska te dwa basiory. Zaprowadziły mnie do przywódczyni.
<Chinatsu?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz